De aandachtige en regelmatige lezer van deze kolommen zal zich herinneren dat we hier al even onze boon uitdrukken: we houden hier enorm van de manier waarop deze Carolo zijn gitaar voor zich laat spreken en van de manier waarop hij zijn geraffineerde composities weet op te bouwen. Deze “Primitiv” is, na “Momentum” en “Pictures from Home” de derde soloplaat van onze man en ik moet zeggen dat ik, na ruim tien keer luisteren -wat op zich al een beetje een “gebeurtenis” is-, nog meer dan vroeger overtuigd ben van de onmiskenbare klasse, die Tassin en zijn muziek uitstralen.

Vooraf echter een woordje over de prachtige hoes: daar staat een abstract grafisch werk op van Bart Vandevijvere, voor zover ik weet een Kortrijkzaan, van wie we enkele jaren geleden, compleet onverwacht en ongepland een werk zagen in het Antwerpse MAS. Compleet ondersteboven waren we en dat is nu, met deze hoestekening niet anders: dit is geschilderde jazz, met vele lagen, mysterieus en transparant ter zelfdertijd en een werk, waar je je ogen niet kunt van afhouden. Geen idee hoe Tassin en Vandevijvere elkaar ontmoet hebben, maar dit samengaan werkt onverbiddelijk !

De muziek dan: dit is een soloplaat in al haar eenvoud:: geen bas, geen drums, enkel de gitaar en de kracht van de muziek. Al moet ik zeggen dat Tassin af en toe de gitaarlijnen ondersteunt met een “dubbelende” stem, die dus de melodielijn mee zingt/neuriet en daardoor een heel fijn, maar krachtig aspect van de composities blootlegt. Zoals het CD-boekje het omschrijft: dit is muziek, die handelt over “de zoekende mens, de mens in zijn meest primitieve en essentiële vorm”. Wat dat ook moge betekenen: dat is voor elk van ons verschillend, durf ik te denken en de rijke, veelzijdige manier waarop Tassin één en ander illustreert met zijn gitaar die nu eens sust en wiegt, dan weer schuurt en knaagt, lijkt me daarin bij te treden. Bij “Mantra” is de zoektocht naar diepgang wellicht nog het meest tastbaar en zelfs op de meest bluesy momenten, drijft de wil om naar binnen gekeerd te spelen de bovenhand te halen op enige drang naar -ongetwijfeld aanwezige- virtuositeit.

Ik kan het bezwaarlijk anders uitdrukken, maar dit is een plaat, die je dubbel zo lang had willen zien: ze boeit van de eerste tot de laatste seconde en ze laat een muzikant horen, die kennelijk tot volle wasdom is gekomen, niet alleen als muzikant, maar ook als componist. Ten bewijze waarvan ik graag verwijs naar “Flame”, één der langere nummers van de plaat, die voor mij helemaal samenvat waar het hier om draait: er wordt een rustige, maar meeslepende sfeer neergezet, binnen dewelke de gitarist naar hartenlust zijn kunnen kan etaleren, zonder dat hij zichzelf daarbij voor de voeten loopt. Ik zag op de website van Tassin een vijftal concerten aangekondigd staan en ik mag hopen dat deze heerlijke nieuwe plaat dat aantal binnen de kortste keren vermenigvuldigt. Dit lijkt mij immers redelijk straf om live te kunnen meemaken!

 (Dani Heyvaert)